اڄ مليا آهيون اويلا پاڻ ۾.
ڪيترا آهيون اڪيلا پاڻ ۾.
وَنجهَه هئا ٻانهون، سنڌؤ سان ڀاڪرين،
ڳالهڙيون ڪن ٿا بتيلا پاڻ ۾.
زندگيءَ کان ڀي وڏيون ناراضگيون،
تو وَڌايون ڇو ڳهيلا پاڻ ۾؟
جُهونڙا جُهريا نظرانداز ٿي،
بي خبر ليڪن نويلا پاڻ ۾.
پيهه ۾ آ شور ماڻهن جو مَتل،
هاءِ! تنها، پوءِ به ميلا پاڻ ۾.
روز پکين کان پري ٿيندا وڃون،
وڍجندي سوچين ٻيلا پاڻ ۾.