رات ويران رستن تي آوارگيون.
راس آيون رڳو دل کي ديوانگيون.
توکي پرچائيندي عمر گُذري وئي،
پر نه تنهنجو کُٽيون پو به ناراضگيون.
پاڻ ۾ مون جو پيهي، پروڙي ڏٺو،
آشنا ٿي ويون سڀئي بيگانگيون.
اي زمانا! مان توسان نه سگهندس هلي،
منهنجي فطرت ۾ آهن رڳو سادگيون.
تنهنجي هَستيءَ جي خوشبو ٿي محسوس ٿئي،
تنهنجي احساس ۾ وقت جون تازگيون.
روح جي ديد سان جو ڏِٺم هڪ جهلڪ،
دل کي گيڙو ڪري ويون ڪي حيرانگيون.
يا خدا! پيار لئه هڪ جنم ڇو ڏنئي،
عشق بڻجڻ لئه گُهرجن ڪئي زندگيون.
سچ جي ئي سُڃاڻپ وڏي آ ميان!
ڪين تنهن ساڻ پُڄنديون تنهنجون بندگيون.