تون متان سمجهين ته ناهي درد ڪو.
مون ته ڳوڙهن کي لڪائي آ رکيو.
مون ڏٺو رُئندي بُکايل ٻارڙو،
بُک جهڙو هي سڄو عالم لڳو.
مون وڃايو پاڻ کي ڪِٿ ۽ ڪڏهن،
هي پتو مون کي اڃان ناهي پيو.
درد جو دل تي ڪُرف آهي لڳل،
زنگجي ويل ٿي پيو آهيان ڪڙو.
باک سان هر روز مان مَرندو هئس،
هو ڪڏهن منهنجو به جيون، سج لٿو.
چنڊ، موکي ۽ ستارا سڀ پياڪ،
مڌ، چانڊوڪي، بڻيو اُڀ مي ڪدو.