سوُنهن آڏو اڃان سوالي آ.
مون چَري دل ڪٿي سنڀالي آ.
ڪنهن ته ڳوڙهن سان کيس آ ڌوتو،
آرسيءَ جي نگاهه آلي آ.
چنڊ اڄ فوت ٿي ويو آهي،
روئندڙ راتڙي، رُڌالي آ.
دل جي آهي گهٽا به گهنگهوري،
درد جي ڪيفيت نِـرالي آ.
عشقَ سائل ڪري ڇڏيو دل کي،
منهنجي جهولي ازل کان خالي آ.
تنهنجي آواز جي مَهڪ اڄ ڇو؟
منهنجي نيڻن جيان جُهڙالي آ.
ڪيڏي ساڀيان ۾ مُـفلسي آهي،
زندگي، خواب کان به خالي آ.
مينهن جي مُند آ لفافي ۾،
تنهن ڪري ئي چٺي به آلي آ.
هونءَ ته ناچيز آهي ”باغي“ پر،
مُحبتن ۾ رهيو مثالي آ.