چانِهه
گڏ چانِهه هئاسين پيئندا،
تنهنجي هٿن جي چانهه جو،
عادي مان ٿي ويس،
ڪو وقت هو،
هڪ ٻئي کان سوا،
ڪجهه نه هو وڻندو،
اڄ هيڪلو مان چانهه مگر،
پِي نٿو سگهان،
هر ڍُڪ ۾
تنهنجي هٿن جي ذائقي جي،
آرزو اڃا!
ليڪن مان روز شام جو،
توکان سواءِ ڄڻ ته،
مِٺو زهر ٿو پيئان،
ڀُلجي به تو پڇيو نه ڪڏهن،
تو سواءِ چانِهه پئيندي،
هاڻ ڇا محسوس ٿو ڪريان
هر روز شام ڌاري!
هر روز شام ڌاري!