جي نه تنهنجي رهي ڪا پرڇائي.
مون کي ماري ڇڏيندي تنهائي.
وقت، جابر جيئڻ ڏئي ئي نٿو،
مون کي جيئاري ٿي منهنجي اَرڏائي.
خواب منهنجا رنگين ٿي ويا سڀ،
تو جو چُنري اکين تي ڦهلائي.
رات جي پيٽ ۾ دفن تو ڪئي،
شام منهنجي حسين هر ڪائي.
عاشقاڻي نگاهه جي ئي ڪري،
زندگيءَ ۾ رهي ٿي رعنائي.
حالتن کي ته مُنهن ڏئي وٺبو،
يار! ماري ٿي پر اڪيلائي.
تنهنجا موسم تي وڏا وڙ آهن،
وار ڇوڙي تو مُند، مهڪائي.