پيو ٻرِي آڪاس ۾ سج جو ڏيئو.
ڏينهن جو چهرو به روشن ٿي ويو.
رنگ انڊلٺ جا اکيون بڻجي ويون،
خواب جهڙو تو لڪي پاتو ليئو.
آرسي مون ۾ ڏسي هُن کي وَتو،
پيار جو هي ڪرشمو آ ٿي ويو.
هيڪلائي جي اچي ٿي روپ ۾،
هاڻ هي احساس آ دل کي ٿيو.
ڪهڪشائون تنهنجي پيرن جا نيشان،
چنڊ جن تي جهُومندو پئي دُور ويو.
مُرڪ جا خالي اَٿو هي جام سڀ،
مڌ لڙڪن جو وجهي تن ۾ پيئو.
مون پٺيان منهنجي تعاقب ۾ هُيو،
تنهن ڪري مون ڌار پاڇي کي ڪيو.