مون کي اُتساهه سان جيئڻ جي واٽ ڏيکاري.
شاعريءَ زندگي سان عشق ڇڏيو سيکاري.
موڪلاڻيءَ جو وقت ٿي ويو آ موڪل ڏي،
ڳالهه پوري ڪنداسين هي اڌوري ٻئي واري.
خودڪشيءَ کان اڳي ئي هُن کان خودڪشي ٿي وئي،
زندگيءَ کي به الوداع نه ڪيو ويچاري.
ڪنهن ته معصوم جنم جي ٿو ياد تازي ڪري،
ڪيڪ ننڍڙي مٿان هو ميڻ بتين کي ٻاري.
جهول هيرن جا ڀري ديس! جنهن ڏِنا توکي.
پنهنجي سِرَتي وسايا سنگ اُنهيءَ وڻجاري.
ننڊ کي جاڳ جي آنڌي ڪري ڇڏيو، پن، پن،
خاڪ، خوابن جي اُڏامي ٿي هر گهٽيءَ، چاري.
زندگيءَ جي به حادثن نه اکيون آليون ڪيون،
پر اي سنڌ! تنهنجي درد ڇڏيو روئاري.