سپنا اُڻي، اُڻي هي، آهن اکيون سجايون.
اي عشق! رنگ تنهنجا، دل کي ٿا روز لايون.
جيڏو به ٿي سگهي تون، فطرت جي رهج ويجهو،
گُلڙن جا گيت ڳاءِ، ٻُڌ پوپٽن جون وايون.
مٽيءَ جو مانُ ڄاڻڻ، جيڪر گهُرين ٿو جيئري،
ڌرتيءَ جي خاڪ ٿي تون، سڀئي ڇڏي وڏايون.
محبت ۽ عاجزيءَ جو، هيءَ زندگي آ ميلو،
انسان! هي اَنائون، تنهنجون سڀئي اَجايون.
ايئن ٿئي نه خاڪ بڻجي، اُڏري وڃون هوا ۾،
چاهت جو ڀڀڙ بڻجي، چڻنگون وري دُکايون.
جو عڪس، نقش ٿي پيو، آ دل جي درسنيءَ ۾،
سو اولڙو اکين مان، ”باغي“! ڪيئن مِٽايون.