ميونسپالٽي
هڪڙي نِٻل ڪُتيءَ سان،
رستن تي ڊوڙندي هُو،
هڪ ٻئي سان کيڏندا ها،
بُکِ ۾ سُڪل ٿڻن کي،
واري سان چنبڙندا ها،
پوءِ به نٻل هيڻي،
ڪيئن نه پئي ٻچن کي،
هئي کير ڌارائيندي،
ڪيئن نه ڪيو ٽولو،
گڏ ماءُ سان رُلندا ها،
پاڙي ۾ گند جي هُو،
رهندا ها ڍير تي،
ڪيڏو نه ساٿ تن جو،
وڻندو هو اکين کي،
ڇانيل هئي فضا تي،
رنگين رُت بسنتي،
جهُومي پئي خوشيءَ مان،
گُلرن سان گڏجي ڌرتي.
هاءِ! ٽڙڻ جي موسم،
پر وِهَه، وهاٽجي وئي،
فطرت، گهوماٽجي وئي،
ڏندن ۾ آڱريون ڏئي،
ڏسندو ئي ويس رهجي،
سُرهاڻ ٿي وئي سُرمئي،
ڦٿڪيا پئي گهٽيءَ ۾،
معصوم گُلرڙا،
گڏ پنهنجي مامتا سان،
پوءِ به گُلر هڪڙو،
رهجي ويو بُکايل،
جيڪو اڪيلو بُک ۾،
ڪيڪا ٽيندو رهيو،
پوءِ ڀي نه ڌُڏي ڌرتي،
نه اُڀ لرزيو،
احساس جو ئي مور مگر،
روح ۾ رڙيو!