رَتا ڪئي رنگ ”روحل“ ۾،
کڙي هر جام مان انڊلٺ،
هئي هر ڍُڪ ۾ راحت،
صديون محسوس ٿيون پل ۾
صبح جي هير ٿڌڙيءَ ۾،
اکين تي کيپ خوابن جا،
لڳو ساغر جيان سورج،
اَمر لمحا شرابن جا.
ويو پئي روڊ ڏامر جو،
ڀٽن جي وچ مان ڊُڪندو،
هُيو ٿر جو سفر سُندر،
پکين جيان پئي ويو اُڏندو.
اِها ٿر ياترا هئي يا،
هُيو ڪو خواب کاهوڙي،
ڏٺوسين جاڳندي جيڪو،
اکين جي ٿي پيو مُوڙي.
اڙي او ٿر! ڀٽن وارا،
اڙي ٿوهر! ٿڪن وارا،
اُڃارا او اَڪن وارا!
سدا وسندو رهين تون شل،
مِٺو امرت نُما ٿئي جل،
وڏا سانڍين خزانا ٿو،
رکين ڪيڏا زمانا ٿو.