اسٽاپ
ياد ٿئي تو چنڊ مان،
عاج جون چوڙيون بڻائي،
منهنجي ٻانُهن منجهه پارايون هُيون،
پوءِ وري جُگنو بڻائي چنڊ کي،
پَرَ، ڀنڀوريءَ جا هَڻي،
سيرڪيڏا خواب جهڙا هئا ڪيا،
راند رهندي، راند ۾،
تون ڪري ”اسٽاپ“ مون کي
ڊوڙندو ويو هُئين هليو،
مان تڏهن کان اڄ تائين،
آهيان ”اسٽاپ“ بيٺي،
ريشمي ۽ رات جهڙن
منهنجي ڪارن وارڙن ۾.
کير ڌارا آ لٿي،
هاڻ نيڻن جي بَتي،
انتظارين جي اُونداهين ۾،
ٻُڏي آهي وئي
۽ جواني ڀي تتر، وانگر،
ڏئي ڀڙڪو اُڏي آهي وئي،
پوءِ به ڏِسُ، ”اسٽاپ“ آهيان،
راند توسان پئي نڀايان،
وقت پر ”اسٽاپ“ ٿي ناهي سگهيو،
مان اڱڻ گهرجي مٿان،
اڄ به ساڳي نِم جي وڻ هيٺ،
ڏِسُ! ”اسٽاپ“ آهيان،
تون اچي هاڻي ته ڪو،
”اسٽاپ“ ۾ وقفو به ڏي،
چنڊ مان چوڙيون بڻائي،
پيار جو تحفو به ڏي!
____________________
نسيم پارس گاد جي ڪهاڻي ”چنڊ مان ٺهيل چوڙيون“ کان متاثر ٿي لکيل