کِلي موڪلائي هليا آياسين.
مگر دک پائي هليا آياسين.
صدين کان وڏو دوستي جو يقين،
پَلن ۾ لٽائي هليا آياسين.
الائي ڇو جن سان ڪيو پيار آ،
اُنهن کي وڃائي هليا آياسين.
هُيو مُحبتن جو نشو روح کي،
اهُو اڄ اُڏائي هليا آياسين.
لِڪل لڙڪ نيڻن جي ها ڪُنڊ ۾،
ڪِرڻ کان بچائي هليا آياسين.
ڏني عشق ايڏي ته نوِڙت وڏي،
نگاهون جهُڪائي هليا آياسين.
الا! ڏوهه جيڪو ڪيو ئي نه هو،
سزا اُن جي پائي هليا آياسين.
هُيو روح ڪوري، ڳنڍيئين ڳالهه کي،
ڀَرم کي بچائي هليا آياسين.
عجب ڳالهه جن کان شڪايت هئي،
اُنهن کي منائي هليا آياسين.