سَرن جي سرسراهٽ تي، هوا ترندي وڃي پيئي.
ڏِياٽي کُڙکٻيتي جي، مَٿس ٻرندي وڃي پيئي.
پنهنجي نازڪ هٿن جي هاڻ، تون مون کي حَرارت ڏي،
حياتي، جنوريءَ جيان، جُون ۾ ٺرندي وڃي پيئي.
وڏا حالات جا مانگر، وڏي دَڙ، وقت – دريا ۾،
پوءِ ڀي سنڌ، سُهڻي، هُن ڪنڌيءَ ترندي وڃي پيئي.
سَنواٽي واٽ پنهنجي جاٽ جي، تبديل ٿيئي پيئي،
تنهنجن وارن-وراڪن وانگيان ورندي وڃي پيئي.
اچي پُهتا آهيون ويجها، مِلڻ پنهنجو پَري ناهي،
صدين جيڏي وڇوٽي، بَرف جيان ڳرندي وڃي پيئي.
ڏيون ٿا ٽهڪ اُڀ جيڏا، خوشي توڙي ذرو ناهي،
اَڙي او سونهن! تنهنجي ساٿ ۾ سَرندي وڃي پيئي.