شهر جو الميو
اُن جي آڳر مٿان.
اُڀ جو نيرڙو آهي ٽُڪرو ٽنگيل،
جنهن تان سياري جو سورج به جهاتي هڻي،
اوٽجي ٿو وڃي،
رات جو آڱرين تي ڳڻڻ جيترا،
ڪُجهه ستارا کِڙن ٿا جو اُونداهه ۾،
تن کي جهيڻو ڪري ٿي ڇڏي روشني،
۽ ڪڏهن چنڊ، چانڊاڻ جا ڪجهه ڪِرڻا،
ٿو اُڇلي وڃي.
ها، اُنهيءَ گهرجي آڳُر مٿان،
اُڀ تي ٿا چڙهن جيڪڏهن،
ڀورا، ناسي، ڪڪر ڪارڙا،
چؤ طرف کان اُڀيون،
”چين ديوار“ جيڏيون ڀتيون،
منهنجي گهر جي حصي منجهه ايندڙ،
ٿڌي مينهن جون ڪجهه ڪڻيون،
پنهنجي اُوچي رُڪاوٽ ۾ روڪيو ڇڏين،
۽ ڏکڻ جي ٿڌي هير جهڙي هوا،
ڄڻ ته ڀاڳن ۾ پنهنجي لکيل ئي نه آ،
شهر فطرت کان ڪيڏو نه ڪٽجي ويا،
پو به حسرت منجهان،
مان ۽ منهنجي ”مِلي“
بارشن ۾ ڀڄڻ جي ٿا ڪوشش ڪريون.