ڪيڏا سرور آهن، تخليق جي نشي ۾.
ناهيان وجود اندر، موجود ڏس پتي ۾.
اِن کي سُڪي ڪِري پيل، ڇڻيل نه سمجهه پنڙو،
وڻ جون ٻُڌيون مون آهن، آهون لِڪل پتي ۾.
منظر سڀئي ٻُڏي ويا، اُوندهه جي سمنڊ اندر،
هئي ڏينهن جي ٿڪاوٽ، ڪيڏي نه سج لٿي ۾.
نيڻن کان ٻاهر مون کي، سگهنديئن نه سُڃاڻي تون،
تو سان ته جهُوميو آهيان، هر خواب مڌمتي ۾.
آڪاس کي گهڻو ئي، ماپي ڏٺم اکين سان،
وسعت سگهي نه ماپي، هِن ديد جي ڪَٿي ۾.