خود کي اول وڃائي، پوءِ پاڻ پائي سگهندين.
گيڙو تڏهن گداگر! پهرياڻ پائي سگهندين.
جاتي به وڃين پنهنجي، خوشبوءِ ڇڏي اچجان،
تڏهين ته موٽ ۾ تون، سُرهاڻ پائي سگهندين.
پنهنجي وجود ۾ تون، جيسين نه چنڊ بڻبين،
ذرڙي به تون نه اوسين، چانڊاڻ پائي سگهندين.
سڀ ڪجهه ڀُلائي پهرين، اَڻ ڄاڻ ٿي ازل جو،
ڪجهه ڪين مان ئي تڏهين، ڪا ڄاڻ پائي سگهندين.
رک جُستجو هي جاري، من جي اندر جي ”باغي“،
تڏهين ته ماڻڪن جي، تون کاڻ پائي سگهندين.