عڪس رهجي ويا نگاهن ۾.
رنگ، اُڏري ويا هوائن ۾.
تو به پَرگهور ڪِٿ لڌي تن جي،
سَڏ، گُم ٿي ويا خلائن ۾.
هانوَ تي ياد ڪا هُري پيئي،
عشق! آهيون سندءِ صدائن ۾.
اڄ به ڄڻ، ڪالهه جو تسلسل آ،
فرق ڪهڙو ڪيان فضائن ۾.
نيڻ، لفظن جا ٿي ويا آلا،
درد، ڪيڏو هُيو دُعائن ۾.
منهنجي خوابن جي آرسيءَ جهڙو،
زرد هر ڏيک آ، خزائن ۾.
سنڌ! ڪنهن جي لڳي نظر توکي،
گهاٽ تنهنجا سُڪل گهٽائن ۾.
چين جي جُستجوءَ ۾ جيون کان،
ڏور نڪري ويس دوائن ۾.