عشق! توکان اڳي نويلو هوس.
پر نه مان ايترو اڪيلو هوس.
قافلا حادثن جا پُهچي ويا،
پاڻ درويش، پاڻ ميلو هوس.
زندگي مون کي سمجهو سُهڻيءَ جيان،
موت لئه بي ثبات ڀيلو هوس.
وقت آيو نه هو اڃا منهنجو،
آئون هڪڙو ئي بس اويلو هوس.
ڪو به مانجهي نه سَڙهه، نه ئي لنگر،
مان بنا وَنجهه ڪو بتيلو هوس.
ڪو به دل جي نه ويجهڙو آيو،
ڄڻ ته جهولن ۾ ٻريل ٻيلو هوس.