ماکيءَ کان آهي مٺڙو، احساس زندگيءَ جو.
کائين ٿو ڇالئه ڪوڙو؟ بادام خودڪشيءَ جو.
تنهنجين اکين ۾ پنهنجو، ٿي عڪس ڏِسڻ چاهي،
تون ساڀيان ڪري ڇڏ، اڄ خواب آرسيءَ جو.
آواز جي هوءَ رستي، دل ۾ لهي چُڪي آ،
سوچيان ٿو ڪيئن چهرو، هوندو تنهن اجنبيءَ جو.
صحرا جو ذرو، ذرو، تجلا ڏئي رهيو آ،
ڪيئن ٿو پري کان جَرڪي، ڏس رنگ تشنگيءَ جو.
ڏُک مان ئي آهي خلقي، خالق سڄي سرشٽي،
بي ڪيف، بي رنگو آ، احساس هر خوشيءَ جو.
رشتن جي نُمائش ۾، مجبوريون ٿيون سُڏڪن،
چهري مٿان سجايل، چهرو مُنافقيءَ جو.
اُوندهه جو جهنگ گهاٽو، ويندو سَڙي تون ڏِسجان،
رَستو ڦُٽي انهيءَ مان، پوندو پِرهه ڦُٽيءَ جو.
مايوسيون، اُتساهه ۾، تبديل ٿي وڃن ٿيون،
ايندو آ خيال جڏهين به ”مُون“ ۽ ”مِليءَ“ جو.
___
* مُون ۽ مِلي، منهنجو اولاد.