شاعري

درد جي ساڳي ڪٿا

بخشل باغي جي شاعري پنهنجي شاعراڻين حُسناڪين جي رنگن سان سماعتن ۾ سمائجي ويندڙ ۽ بند دلين جي دروازن تي دستڪ ڏيڻ جو ڀرپور ساهس رکي ٿي، فڪري گهرائي، خيال جي اوچي اُڏام، اندازِ بيان جهڙا اهم گُڻ بخشل باغي جي شاعريءَ جا اُهي زيور آهن جن جي ميلاپ سندس شاعريءَ کي نکاري، اُجاري ڌيان جو مرڪز بڻائي ڇڏيو آهي.

4.5/5.0
2842
1063
آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
بخشل باغي
ڇاپو پھريون

ادل سومرو

نئين ٽهيءَ جي شاعرن مان، جن شاعرن ويجهڙائيءَ ۾ پنهنجي هڪ ڌار ۽ مُنفرد سڃاڻپ ڪرائي آهي. تن مان بخشل باغيءَ جو نالو نمايان آهي. هونءَ ته ڪنهن به شاعر کي هڪ خاص صنف تائين محدود نٿو ڪري سگهجي. پر ڪي شاعر ڪن خاص صنفن ۾ پنهنجن احساسن جي اظهار جو ڏانءُ رکندا آهن. ان نسبت سان بخشل باغي غزل جي صنت تي سُٺي مهارت رکي ٿو. هر ان صنف جي فني گهرجن کي نڀائيندي نهايت سهڻِ انداز سان پنهنجو فڪري اظهار ڪري ٿو. ٻولي جي سادگي، فطرت جي سونهن سان هم آهنگي بخشل جي شاعري جا نُمايان گڻ آهن. هن جي شعرن ۾ شهري ماحول جي اندورني تضادن ۽ ڀڃ ڊاهه وارين ڪيفيتن جو ذڪر ضرور آهي. پر ٻهراڙيءَ جي حسن جو هڳاءُ، پکي، وڻ، نديون، رند راهون، گُل ٻوٽا، مُندون ۽ اهڙا ڪيئي عڪس هن جي تخيلق جي نمايان رنگن ۾ شامل آهن. ايئن کڻي چئجي ته هن جي تخليقي اظهار تي مُشاهداتي رنگ وڌيڪ چٽو ۽ گهرو آهي. هن جو لهجو سندس تخلص جي ابتڙ، ٿڌو، مٺو ۽ نرم آهي. هڪ سچي ۽ کري شاعر وانگر. هن جي وابستگي پنهنجي ڌرتيءَ ۽ ٻوليءَ سان آهي ۽ هُو پنهنجي ڏات وسيلي هڪ مثالي سماج اڏڻ وارين ڪوششن ۾ پنهنجو ڪردار ادا ڪري رهيو آهي.

ادل سومرو
سکر