بي سُڪوني وياج وانگر ٿي وڌي
هِن دنيا ۾ اويلو،
بي سَرو سامان آهيان،
سُڃ جيئن سُنسان آهيان،
آ ڪَٺن مون لئه اي دُنيا!
هيءَ تنهنجي دنيا داري،
ڇانوَ ڀي خانه بدوشن،
جيئن آ، سِرتي اُڌاري،
زندگي ايڏي مهانگي،
هاڻ جنهن کي مان خريدڻ،
کان به قاصر آهيان،
گهر جا هرروز وڌندڙ،
مسئلا مارين ٿا،
خواب منهنجا موت جهڙي،
زندگي گهارين ٿا،
خواب جيڪي ننڊ ۾ ۽،
جاڳ ۾ آهيان اُڻيندو،
ننڊ، نيڻن لاءِ،
پئسن سان خريديان روز ٿو،
روح ۾ پوءِ به منهنجي.
بي سُڪوني وياج وانگر
روز ٿي وڌندي رهي،
(1) هَٽ تي هر روز ”مِليءَ“ سان،
وڃڻ مون لئه ڏُکيو،
(2) ”مُون“ لئه رانديڪڙا آڻيان ڪٿان؟
خواهشن جي ڪا به سرحد،
ڪين آهي دوستو!
پاڻ کي حد ۾ مگر،
پوءِ به ٿو رکڻو پوي،
ڇا ڪجي هر حال ۾،
پوءِ به جيئڻو ٿو پوي!