مِٽيءَ جو قرض
هوا هلڪڙي آ.
اُنهيءَ تي نه وشواس،
پنهنجو رهيو آ.
سدا، جيڪا پنهنجي
مُخالف گُهلي آهي،
طوفان بڻجي،
مگر! پاڻ ڪڏهين،
نه پنهنجي سفر جو،
مَٽيو رُخ آهي،
گُهٽن ۾، جهَڪن ۾،
به جهُرندي ۽ رڙهندي،
هميشھ کنيل هر قدم،
پنهنجو اڳتي وڌيو آ،
هوا جي رحم ۽ ڪرم تي
هلڻ پنهنجي فطرت ۾ ناهي،
سدا پاڻ ئي،
پنهنجا تخليق رستا،
ڪندا پيا هلون
اسان پنهنجي منزل جا،
خود آهيون سُونهان
اسان ڪنهن طرف جا،
نه مُحتاج آهيون،
اسين پنهنجي سِر جا ئي،
خود تاج آهيون،
جڏهن ۽ جتان ڀي
گُذر ٿيو اسان جو،
اُتي پنهنجا نيشان،
ايندڙ نسل لئه،
ڪيا وقت جي،
ثبت سيني مٿان،
اسان جي مُرڪ،
حوصلن جي علامت،
اسان ڪين ڀاڙيو،
بهارن تي ”باغي“!
خزائن کي پنهنجون،
اميدون بڻائي،
اسان ديس جي دلبري،
پيا نڀايون،
اسان جي حياتي،
نه احسان ڪنهن تي،
اسان جو جنم،
قرض آهي مٽيءَ جو!