جنهن نه دل ساڻ لاتو ڪڏهن ڏُک کي.
سو ڪري ڪنهن جي محسوس ڪيئن دُک کي.
ڍَوَ ۾ ماڻهو حيوان بڻجو پوي،
ماڻهپي ئي سُڃاتو رڳو بُک کي.
ڏُکَ مون لاءِ ڄڻ گهر جي ڀاتين جيان،
مون ته مهمان سمجهيو سدا سُک کي.
سونهن آهي مِٽي، نيٺ ويندئي ڦِٽي،
ڇو پئي تون مَٽين، عشق کان مُک کي.
وقت جا ڪانَ ڪيڏا نه سهندي رهي،
جَسُ، ڌرتيءَ جي آهي جُهريل ڪُک کي.
سِج-ڪرڻن منجهان، اُڃ پيئي وَسي،
ڪير ڀاڪر ڀري، سُڏڪندڙ لُک کي.