سِيءَ ۾ گهرجي ڪو ٻارڻ باهه کي.
روشنيءَ سان ڌوئجي اُونداهه کي.
لهر ٿي چانڊاڻ کي سُڏڪي چوي،
سمنڊ ٿو ساري سنڌو درياهه کي.
اُڀ، ڌرتيءَ کي ڏسي پيو قياس مان،
جيئن ڏسندو آهي ڪو بيواهه کي.
واس بڻجي تون الئي ايندينءَ ڪٿان،
پيا تڪن رابيل تنهنجي راهه کي.
ٿيڙ کائيندو وڃي پيو سُڏڪندو،
ڪنهن دُکايو آ الئي همراهه کي؟
روح ۾ ٿو عشق جو ڏيئو ٻري،
پو اکين ۾ ڪئين لڪايان چاهه کي.