/ نِدا
ياد ڪر توئي ڳالهايو هو اول،
مان نه ڄاڻان ڪئين هو،
توکي مليو منهنجو ”نمبر“،
توئي پنهنجي ريشمي آواز ۾،
نالو ٻُڌايو هو ”نِدا“،
دوستيءَ جا تو وڌايا سلسلا،
ڇا ته هو آواز تنهنجي ۾ سحر،
روح ۾ منهنجي کِڙيا ها رنگ ڪئي،
ساهه منهنجا خوشبو، خوشبو ٿيا هئا،
پنهنجي وچ ۾ پُل هئي آواز جي،
ڪنهن انوکي راز جي،
رازُ، جيڪو رازُ ئي رهجي ويو،
منهنجي خيال ۽ خواب ۾،
آواز ئي رهجي ويو،
تو وڌائي هَٿُ پنهنجو،
ڇو وري پُٺتي ڪيو.
دل چري ليڪن مڃي ئي ڪين ٿي،
بس رهي غمگين ٿي،
تو ڪيا ”ميسيج“ جيڪي،
مون ته سي پنهنجي ”موبائل“ مان،
ڪري ڇڏيا ”ڊيليٽ“،
تنهنجي ”نمبر“ کي به مون
آهي مٽايو،
پر ڇا ڪجي، سڀ ويو اجايو،
ڇا ڪريان، جڏهين به ڪو،
”نمبر“ ٿو مان ”ڊائل“ ڪريان،
آڱريون منهنجو ”نمبر“
تنهنجو ملائي ٿيو ڇڏن،
مون کي ڀُلائي ٿيون، ڇڏن،
مون کي ڀُلائي ٿيون، ڇڏن!