حَسين رُخ تي نقاب ڪارا.
ٽڙن پيا ڄڻ گُلاب ڪارا.
شعور جو هڪ اکر وڏو آ،
نه ڪر اجايو ڪتاب ڪارا.
سفيد پنهنجا گُناهه ٿي پيا،
الئي ٿيا ڪئين ثواب ڪارا.
جواب اُوندهه اُنهن جا آيا،
ڏنا تو جيڪي حساب ڪارا.
شاعري
درد جي ساڳي ڪٿا
بخشل باغي جي شاعري پنهنجي شاعراڻين حُسناڪين جي رنگن سان سماعتن ۾ سمائجي ويندڙ ۽ بند دلين جي دروازن تي دستڪ ڏيڻ جو ڀرپور ساهس رکي ٿي، فڪري گهرائي، خيال جي اوچي اُڏام، اندازِ بيان جهڙا اهم گُڻ بخشل باغي جي شاعريءَ جا اُهي زيور آهن جن جي ميلاپ سندس شاعريءَ کي نکاري، اُجاري ڌيان جو مرڪز بڻائي ڇڏيو آهي.
- 4.5/5.0
- 2842
- 1063
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- بخشل باغي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- سَروم، دُکم دُکم
- غزل
- هُن کان وِڇڙي به اِلاهي! ڏِسجي!
- ٿي رَڙي رُڃ رَهه گُذاريءَ ۾.
- خيال تنهنجي کِڙي ڪئي خوشبو.
- رات جا مَنڊَ، سانورا سپنا.
- ساهه ۾ تنهنجين سُڳنڌن کي سنگي.
- آسمانن، ڏٺو پئي توکي.
- اِنتها، تي پُڳي ڪهاڻي آ.
- ٿي ٻري دل ۾ ڏياٽي عشق جي.
- هاءِ،! هڪ، هڪ ٿي ڪَري ڌڻ ٿي ويون.
- تنهنجي آواز کان، محروم ٿي ويا آهيون.
- ڪنهن شڪاري جهَٽي آ صحرا ۾.
- اڄ مليا آهيون اويلا پاڻ ۾.
- هٿ ۾ هٿ حُور تنهنجو آ.
- سوُنهن آڏو اڃان سوالي آ.
- تو هَٿان منهنجون شامون ڪئي خُون ٿيون.
- ”ها“ منجهان ”ڪين“ تو ڪري ڇڏيو.
- بابا جي ياد ۾
- چاندنيءَ جي لباس ۾ ملبوس.
- مون سان اچي وڇوڙو، پنهنجو ته ونڊ نيرو.
- سَڙي سوز جا ساز ڇيڙيا اسان.
- جنهن نه دل ساڻ لاتو ڪڏهن ڏُک کي.
- سَرن جي سرسراهٽ تي، هوا ترندي وڃي پيئي.
- پتڻ تي پُور هوندو هو.
- عڪس، نيڻن ۾ نکاريان پيو اڃان.
- جنهن جي ڪارڻ ڇڏيوسين زمانو سڄو.
- نه ڇڙٻِ ايڏو به سائلن کي.
- مون کي اُتساهه سان جيئڻ جي واٽ ڏيکاري.
- تو به هيڪل ڇڏي ڏنو اسان کي رستي ۾.
- ٺرو ئي نٿا پيا، بِرهه ۾ سَڙو.
- هاڻ آ جيئن، ايئن اڳ لڳي ڪين هئي.
- جي نه تنهنجي رهي ڪا پرڇائي.
- عڪس رهجي ويا نگاهن ۾.
- پنن جي آ، ڇڻ، ڇڻ.
- موت جي ٿڌ ۾ ٺَري ويندا.
- ڪنهن ڏهاڙي پکين جيئن اُڏامي.
- ميل رکجو مَتو، خدا حافظـ.
- عشق! توکان اڳي نويلو هوس.
- ماکيءَ کان آهي مٺڙو، احساس زندگيءَ جو.
- هُو هليو ويو هيڪلاين ۾ ڇڏي.
- اسان جون هي رولاڪ ڀٽڪيون اکيون.
- ويلنٽائن ڊ ي
- ڀونئر مُکڙين مٿان ڀِري آيا.
- ڪهڙو ويساهه ڪيان قاتل تي.
- ڀَل کڻي ڪيترو به چاهي ڪو.
- سپنا اُڻي، اُڻي هي، آهن اکيون سجايون.
- ڪئي آ گهڻي مون ته چهرن جي ڳولا.
- ڪُنن مان ڪنارين ته، ٿورا.
- وقت کي تو اکين سان ڏني مات آ.
- اکين جا اُهي جام ڪيئن وساريان؟
- دردن جي سرد اُسَ ۾، دل جو آ ياد اوڇڻ.
- رات ويران رستن تي آوارگيون.
- خود کي اول وڃائي، پوءِ پاڻ پائي سگهندين.
- سڀ ڪو سُتو پيو آ، آرام سان گهرن ۾،
- وشواس وقت جي اڄ، ڪنهن واٽ تي ڪري پيو،
- تون متان سمجهين ته ناهي درد ڪو.
- هوءَ جو ٽهڪ ڏئي ٽِڙي پوندي.
- تنهنجي اهڙي نگاهه لڳندي آ.
- خُوب احساس منجهه خُوابي آ.
- جنمن کان پيو ڀوڳيان، بي نانءُ ڪا اسيري.
- خواهشن جي چَتيون، چَتيون چولي.
- رنگ برکا کڻي پُڳي آهي.
- کِلي موڪلائي هليا آياسين.
- ياد تنهنجي ڪتين، قطارون آ.
- سونهن ۾ ڏِسُ حيات جنمن جي.
- دوستي ذرڙيون لڳي اهڙي.
- هونءَ ته گُذري ويون ڪيتريون ئي رُتون.
- پنڌ آهي وڏو کُٽڻ گهُرجي.
- وقت ڀي ڪين سگهيو آ ڊاهي.
- مون ستارن سان سليون پئي ڳالهڙيون.
- ڇا چوان خواب هو يا حقيقت هئي.
- شفق جي گُلابي هُيو ويس ۾.
- ستارن سان جهوليون ڀري رات آئي.
- هئي توڙي جو دل جي ڌرتي سَنئين.
- هوا ۾ شور آهي، پوءِ به تون خاموش ڇو آهين!؟
- سگريٽ کي دُکائي سوچن ۾ ٻُڏي ويو آ.
- سڀ ڪجهه ڇڏي ڏنو آ تنهنجي ئي سنگ ۾.
- پَس منظر ۾ آهن، عيان خواب ڪر.
- پيو ٻرِي آڪاس ۾ سج جو ڏيئو.
- ڪيڏا سرور آهن، تخليق جي نشي ۾.
- هي وڇوڙ ڄڻ ته ڪارو ويس آ.
- حَسين رُخ تي نقاب ڪارا.
- سِيءَ ۾ گهرجي ڪو ٻارڻ باهه کي.
- اِن کان اڳي ڪٿي هو، ڪو ٿاڪ زندگيءَ ۾.
- ڪٿا ٻُڌائيندي هُو خود به ڪهاڻي ٿي ويو.
- ذهن جو سامان ٺاهي ٺيڪ ڪر.
- کوڙ حيرانيون کڻي جيئان پيو.
- ڪين دل جي مڃي رهيا آهن.
- ستارن تي قدم رکندي، هلي آ چنڊ تائين تون.
- پل به بيهي صدين جا نٿو ٿڪ ڀڃي.
- ماڻهپي جي نه ماڻي سو خوشبو سگهيو،
- تون نه مون کي ايترو مايوس ڪر.
- زخمن جا نيشان پُراڻا آهن دوست!
- هيءَ سانجهي سهيڙجي ويندي.
- رُسي ننڊ نيڻان هوا ٿي وئي.
- جُدا ٿئين جُدائي به روئي ڏنو آ.
- ڪڏهن دل سان، دل کي ملائي ملي.
- اکين ۾ اُداسين جي موسم سليٽي.
- يادگيري ٿي اچي هڪ ڏينهنءَ جي.
- بيت
- گانڌيءَ کي ڀيٽا
- ٿر-ياترا
- شام جهُڙاليءَ ۾ هُئا، مورن ٽهوُڪا،
- ”گوڙيءَ جي مندر“، چُپ جي چادر آڍڪي،
- لمبي ٿر جي ياترا، ”ڀاڳيءَ“* جو آواز،
- سائو، سُرهو ”ڪاسبو“ ، مَٿس مورن، رنگ،
- ”راڻا سر“ جو روپ، سون سريکو سونهن جيان،
- نظم
- شهر جو الميو
- چانِهه
- حادثن جو ٿيٽر
- ڪبوتر جو خواب
- ثبات
- ٿــــــــر
- ٿيا آثار عاشورا،
- رَتا ڪئي رنگ ”روحل“ ۾،
- ڇا چوان
- مِٽيءَ جو قرض
- تضاد
- صبح جون خالي اکيون
- ستاويهين ڊسمبر
- بي سُڪوني وياج وانگر ٿي وڌي
- سچ
- رُڪاوٽ
- / نِدا
- ميونسپالٽي
- اسٽاپ
- ليڊي وايو ليٽ
- متفرقه
- هائيڪو
- پنجڪڙو
- شاعر جي باري ۾ رايا
- حليم باغي
- زاهد شيخ
- ادل سومرو
- سميع بلوچ
- ليکڪ جا ڇپيل ڪتاب
- ليکڪ جا ڇپيل ڪتاب
ٽڙن پيا ڄڻ گُلاب ڪارا.
شعور جو هڪ اکر وڏو آ،
نه ڪر اجايو ڪتاب ڪارا.
سفيد پنهنجا گُناهه ٿي پيا،
الئي ٿيا ڪئين ثواب ڪارا.
جواب اُوندهه اُنهن جا آيا،
ڏنا تو جيڪي حساب ڪارا.