تو هَٿان منهنجون شامون ڪئي خُون ٿيون.
رات جي پيٽ ۾ مون سان مدفُون ٿيون.
دل مٿان برف باري ڪنديون جي هُيون،
اڄ ته اکڙيون جُهڙاليون به سي جُون ٿيون.
آڱريون تنهنجون، منهنجي هٿن ۾ اچي،
منهنجي ڀاڳن تي جَڙجي سي زرڪُون ٿيون.
عشق کي تون نه اَثبات جو روپ ڏي.
پاڻ مِٽجي نفيءَ جو وڃي ”نُون“ ٿيون.
مُرڪ جي جنهن سان معنيٰ سڀن کي اچي،
ڏُک جي درس جو اهڙو مضمُون ٿيون.
تون اکين تي شفق جيان وئين ڇانئجي،
موسمون منهنجي خوابن جون مَيرُون ٿيون.