موت جي ٿڌ ۾ ٺَري ويندا.
برف جيان خواب سڀ ڳَري ويندا.
رات! ايڏي نه ٿي ڀيانڪ تون،
ٻار معصوم سڀ ڏَري ويندا.
پيار کي جن به حَوسَ ۾ ڳوليو،
موت، ماڻهو اُهي مَري ويندا.
عشق! تنهنجي ندي اُٻهري آ،
پو به اَڻ تار سَڀ تَري ويندا.
آههُ، منهنجي اندر مان نِڪتي جي،
ڪيئي ٻارڻ ميان! ٻَري ويندا.