تو به هيڪل ڇڏي ڏنو اسان کي رستي ۾.
پنڌ ڏاڍو ڪيوسين رات توسان سپني ۾.
تنهنجي احساس جو سنتوش صدين کان به وڏو،
روح محسوس ڪيو جنهن کي هڪڙي لمحي ۾.
ديپ گُل ٿي ويا ۽ گُل به خاڪ ٿي ويا سڀئي،
وقت پر قيد ٿي ويو قبر جي ڪَتبي ۾.
شام جو سمنڊ جي مُصلي تي ڄڻ عبادت ۾،
ڪنڌ پنهنجو ٿو سِج جُهڪائي روز سجدي ۾.
وَٽ، نيڻن جي جلائي ڪو خواب روشن ڪر.
ڪين اُونداهه رهي ننڊ جي جهروڪي ۾.
نيڻ هُن جا به ڄڻ ته ٻاجهه ڀري ڪا ٻولي،
شاهه جي شاعريءَ جو لُطف سندس لهجي ۾.
پيار جو آ ڪيو پرچار سدائين ”باغي“،
ڪين پئسي جي رهياسين ڪڏهن به پيڇي ۾.