ٺرو ئي نٿا پيا، بِرهه ۾ سَڙو.
رڳو نيڻ! نادان پيا ٿا اَڙو.
وَسي ٿو ته بوندن، بهارون ڪري،
ڪِري ٿو ته پو عشق بڻجي ڳڙو.
سڀن کي هي آڇي ٿو پاڻي مِٺو،
مگر اُڃ ۾ خود رهي ٿو گهڙو.
جتان ساٿ تنهنجو بڻيو مان هئس،
اُتي اڄ اڪيلو مان آهيان کڙو.
سدا جنهن جو احساس امرت لڳو،
اُهو اَڪ کان ڀي گهڻو هو ڪَڙو.
مَٿي تي ستارن جي چُنري ۽،
ڍڪيو آهي ڌرتيءَ به سائو پڙو.
قصو هيڪلائيءَ جو اُن کان ئي پُڇ،
رهيو عمر ڀر جيڪو گهر ۾ ڇڙو.
اکيون ٻيڪڙيل در جون ”باغي“ رهيون،
ويو زنگ ۾ دل جو، ڪٽجي ڪَڙو.