صبح جون خالي اکيون
جهُوپڙيون ٻه چار، جهيڻي با هڙي،
ڪير ويٺي آهه ڙي؟
آسمان سارو ستارن سان جهنجهيل،
هيٺ پاڻيءَ جو تلاءُ،
شو ر جيتن، ڏيڏرن جو،
شهر جي ٻاهران کُليل ميدان تي
سانجهه ڌاري اوچتو آيو ڪٿان
خانه بدوشن جو لڏو
ڌُنڌ، ڪو هيڙي ڪيو ماحول تي،
واءُ جو احساس برفيلو بڻيو،
چنڊ پيلي پن وانگر پئي ڇڻيو،
پوءِ به آخر ڪير هئي هوءَ،
رات ڪاريءَ ۾ اڪيلي،
سرد سُڏڪن جي سهيلي،
رات، سياري جي پئي ماپيئين جاڳ سان،
سانت ۾ ڪجهه ٿي سليائين آڳ سان،
جاڳ جي نيڻن ۾ او تيل،
ڪنهن اَڄاتل انتظاريءَ جو جنون،
ننڊ ۾ ڪهڙو سُڪون،
خواب تي پارو ڄَمي ويو،
چتِ جو چارو ڄَمي ويو،
ماڪ کان رستن پُڇيو پئي.
هيءُ ڪهڙو هو سحر،
ڪين پيئي ڪا خبر،
صبح جون خالي اکيون،
کيسي جيان رهجي ويون،
سج مَهٽي نيڻ خوابي،
ساڀيان کي پيو تلاشي،
ڏيک راتو ڪو مگر ڪٿ ڪين آ،
شخص هڪڙو پنهنجي ڪمري ۾،
بنهه غمگين آ،
آرسيءَ سان هُو مخاطب ٿي چوي ٿو،
ڇا اِها تصوير هئي ڪنهن خواب جي،
عشق جي رهجي ويل اڌ ۾ اڌوري باب جي،
جو جُڙيو هو، جِيءُ مان ڪنهن خيال ۾،
روح جي پاتال ۾،
ڪير ايندي آڍڪي،
خانه بدوشيءَ جو نقاب،
پدمڻي ڪا لا جواب،
موتئي جي واس جهڙي،
نيرڙي آ ڪاس جهڙي،
اَڻ ڇُهيل احساس جهڙي،
ڪنهن اڌوري آس جهڙي،
روح ۾ ڪنڊي جيان چُڀندي رهي ٿي،
نيٺ هوءَ ڇالئه منهنجا،
خواب شيشي جيان ڀَڃي ٿي،
خواب شيشي جيان ڀَڃي ٿي.