دردن جي سرد اُسَ ۾، دل جو آ ياد اوڇڻ.
ساري سندءِ وڇوڙو، لِڱُ لِڱُ لڳي ٿو ٿڙڪڻ.
هر ياد تنهنجي دل تي، آ زرد ويس وانگر،
ڇاڻي رهي آ مون کي، پَن پَن، وِرهه جي پَن ڇَڻ.
پنگهٽ مٿان هي پونم، پيئي انتظار ڀوڳي،
اي چنڊ! هيءَ صدين کان، ڪنهن لئه آ تنهنجو ڀٽڪڻ؟
بي وقت موڪلاڻي، محشر جو آهي منظر،
سڀ ڪجهه فنا لڳي ٿو، هر چيز ڀَسم آ، ڄڻ.
چِت جو هلائي چرخو، ڪتيان پئي قُرب تنهنجو،
سپنن ۾ گهُمي وڃجان، دل جو اُداس آتڻ.
پنهنجين اکين کان مون کي، تون ئي پُڇي ٻُڌائج،
هي رنگ کڻي ايڏا، ڪاٿان اچي ٿو سانوڻ؟
”باغي“! هجر ۾ پڄري، هي دل به خاڪ ٿي وئي،
برکا جي برف جهڙي، پوءِ پئي آ ڪڻ ڪڻ.