اِن کان اڳي ڪٿي هو، ڪو ٿاڪ زندگيءَ ۾.
هِن دل پناهه ڀٽڪي، پاتي آ شاعريءَ ۾.
پاڻي اکين جي ڪُنڊ ۾، ايئن نظر اچي ٿو،
خود کي ڏسي رهيو آ، دُک ڄڻ ته آرسيءَ ۾.
ناهي گهٽيءَ ۾ ڪو ڀي، سُڏڪي ٿي سانت سُرمئي،
پيون ٿيون ٻَرن نگاهون، ڪنهن جون مگر گهٽيءَ ۾.
اي ديس! بي حسي هي، هن روح کي رنجي ٿي،
آ ”شاهه جو رسالو“، ڦاٽو پيو رديءَ ۾.
ڄڻ ويس ڍَڪي ڳاڙهو، ونواهه ۾ آن ويٺي،
پيو عڪس پَسان تنهنجو، ٻرندڙ پريان بتيءَ ۾.