سَڙي سوز جا ساز ڇيڙيا اسان.
صدائون، پڙاڏا، پکيڙيا اسان.
مليو روح کي عشق جو حوصلو،
اَنا سان تڏهن آهيون جهيڙيا اسان.
سُکن کي ونڊيوسين، سڀن سان کِلي،
لِڪي درد، روئي سهِيڙيا اسان.
ٻَري ٻاٽ ۾ لاٽ جي نُور سان،
صبح جا سويرا به کيڙيا اسان.
اِنهيءَ ۾ هُيو روح جو راضپو،
سڄي زندگي خواب ميڙيا اسان.
اڪيلائي پوءِ ڀي نه دل جي کُٽي،
سدا، ساٿ توڙي سهيڙيا اسان.