عڪس، نيڻن ۾ نکاريان پيو اڃان.
مان تصور کي اُجاريان پيو اڃان.
پنڌ، واريءَ جو پيو پيرين رڳو،
سِجُ، صحرا ۾ اُڀاريان پيو اڃان.
سانوڻين جهڙيون تنهنجو ساروڻيون،
مان گهٽائن ۾ گُذاريان پيو اڃان.
خود شناسي آئينا! ڏيڻي اٿئي،
تنهن ڪري تو ۾ نهاريان پيو اڃان.
بيقراري دل مٿان ڪَرڪي پئي،
درد جون ڪُونجون اُڏاريان پيو اڃان.
خيال جي پرواز ٿڪجي ئي نٿي،
ڪهڪشائن کي اُڪاريان پيو اڃان.