مون سان اچي وڇوڙو، پنهنجو ته ونڊ نيرو.
اُٿلي پوي هي برفيل، نيڻن جو سمنڊ نيرو.
گُذري ٿو هاڻ جيون، سانجهي، سوير، سُرمئي،
سپنن جو روز صحرا، جهاڳي ٿي ننڊ نيرو.
معراج، درد جو دل، ماڻي وَتو آ شايد!
هر خيال مان ڪو تڏهين، اُڀري ٿو چنڊ نيرو.
ڪيڏا، اَڏياسين دل ۾، ڳالهين جا ڳوٺ رنگين،
اڄ ڀي اُهو آ ڇانيل، محبوب! منڊ نيرو.
ڄڻ وقت کي ازل کان، پيهين رهي آ، ڌرتي،
محسوس ايئن ٿئي ٿو، آڪاس جَنڊ نيرو.
هڪڙي لڪير سارا، مُحبت جا رنگ ريٽيا،
ٿي پيو ”عدم تشدد“، وارو هي کنڊ نيرو.