جنهن جي ڪارڻ ڇڏيوسين زمانو سڄو.
تنهن زماني جي ڪارڻ اسان کي ڇڏيو.
پنهنجي هَستيءَ جي مَستيءَ ۾ بي خود هئس،
مان رهيس ڪين مان عشق اهڙو گڏيو.
سَڏ منهنجا پڙاڏا ٿي واپس وريا،
مون جڏهن ڀي ستارن کي سُڏڪي سَڏيو.
درد مان دل جي تنهائي پيئي سَڏي،
اي تماشائيو! هاڻ مون کي ڇڏيو.
پنڌ، منهنجي ۾ ٻرندو رهيو رڻ سدا،
دل جي خانه بدوشي نه ڪو گهر اَڏيو.
سج لڙيي، شام جي ڌنڌ ۾ سُڃ مان،
قافلو نيٺ ڪنهن جو وڃي پيو لڏيو!