اسان جون هي رولاڪ ڀٽڪيون اکيون.
وري لاڙڪاڻي ۾ اٽڪيون اکيون.
صدين کان آ پو خودشناسي ملي،
مون تنهنجون پري کان ئي پرکيون اکيون.
ٻري جيئن جَر تي ڪي ڏيئا پون،
ايئن تنهنجي خوابن سان جَرڪيون اکيون.
سدائين اکين کان رُٺل ئي رهيون،
نه تنهنجون اکين ساڻ پرچيون اکيون.
اڙي لاڙڪاڻا! وسارين متان،
ته ”باغي“ جون تولئه به برسيون اکيون.