سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو ڪتاب نمبر (171) اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب ”درد جي ساڳي ڪٿا“ سنڌ جي خوبصورت شاعر بخشل باغيءَ جي شاعريءَ جو ڇهون مجموعو آهي.
هي ڪتاب سِپ پبليڪيشن نواب شاهه پاران 2009ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون بخشل باغيءَ جا جنهن ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ شيئر ڪرڻ جي اجازت ڏني. بخشل باغي جي شاعري پنهنجي شاعراڻين حُسناڪين جي رنگن سان سماعتن ۾ سمائجي ويندڙ ۽ بند دلين جي دروازن تي دستڪ ڏيڻ جو ڀرپور ساهس رکي ٿي، فڪري گهرائي، خيال جي اوچي اُڏام، اندازِ بيان جهڙا اهم گُڻ بخشل باغي جي شاعريءَ جا اُهي زيور آهن جن جي ميلاپ سندس شاعريءَ کي نکاري، اُجاري ڌيان جو مرڪز بڻائي ڇڏيو آهي.
اوهان سڀني دوستن، ڀائرن، سڄڻن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
هُن کان وِڇڙي به اِلاهي! ڏِسجي!
ٿي رَڙي رُڃ رَهه گُذاريءَ ۾.
خيال تنهنجي کِڙي ڪئي خوشبو.
رات جا مَنڊَ، سانورا سپنا.
ساهه ۾ تنهنجين سُڳنڌن کي سنگي.
ٿي ٻري دل ۾ ڏياٽي عشق جي.
هاءِ،! هڪ، هڪ ٿي ڪَري ڌڻ ٿي ويون.
تنهنجي آواز کان، محروم ٿي ويا آهيون.
ڪنهن شڪاري جهَٽي آ صحرا ۾.
اڄ مليا آهيون اويلا پاڻ ۾.
تو هَٿان منهنجون شامون ڪئي خُون ٿيون.
”ها“ منجهان ”ڪين“ تو ڪري ڇڏيو.
چاندنيءَ جي لباس ۾ ملبوس.
مون سان اچي وڇوڙو، پنهنجو ته ونڊ نيرو.
سَڙي سوز جا ساز ڇيڙيا اسان.
جنهن نه دل ساڻ لاتو ڪڏهن ڏُک کي.
سَرن جي سرسراهٽ تي، هوا ترندي وڃي پيئي.
عڪس، نيڻن ۾ نکاريان پيو اڃان.
جنهن جي ڪارڻ ڇڏيوسين زمانو سڄو.
نه ڇڙٻِ ايڏو به سائلن کي.
مون کي اُتساهه سان جيئڻ جي واٽ ڏيکاري.
تو به هيڪل ڇڏي ڏنو اسان کي رستي ۾.
ٺرو ئي نٿا پيا، بِرهه ۾ سَڙو.
هاڻ آ جيئن، ايئن اڳ لڳي ڪين هئي.
جي نه تنهنجي رهي ڪا پرڇائي.
ڪنهن ڏهاڙي پکين جيئن اُڏامي.
ميل رکجو مَتو، خدا حافظـ.
عشق! توکان اڳي نويلو هوس.
ماکيءَ کان آهي مٺڙو، احساس زندگيءَ جو.
هُو هليو ويو هيڪلاين ۾ ڇڏي.
اسان جون هي رولاڪ ڀٽڪيون اکيون.
ڀونئر مُکڙين مٿان ڀِري آيا.
ڪهڙو ويساهه ڪيان قاتل تي.
ڀَل کڻي ڪيترو به چاهي ڪو.
سپنا اُڻي، اُڻي هي، آهن اکيون سجايون.
ڪئي آ گهڻي مون ته چهرن جي ڳولا.
ڪُنن مان ڪنارين ته، ٿورا.
وقت کي تو اکين سان ڏني مات آ.
اکين جا اُهي جام ڪيئن وساريان؟
دردن جي سرد اُسَ ۾، دل جو آ ياد اوڇڻ.
رات ويران رستن تي آوارگيون.
خود کي اول وڃائي، پوءِ پاڻ پائي سگهندين.
سڀ ڪو سُتو پيو آ، آرام سان گهرن ۾،
وشواس وقت جي اڄ، ڪنهن واٽ تي ڪري پيو،
تون متان سمجهين ته ناهي درد ڪو.
هوءَ جو ٽهڪ ڏئي ٽِڙي پوندي.
تنهنجي اهڙي نگاهه لڳندي آ.
خُوب احساس منجهه خُوابي آ.
جنمن کان پيو ڀوڳيان، بي نانءُ ڪا اسيري.
خواهشن جي چَتيون، چَتيون چولي.
کِلي موڪلائي هليا آياسين.
ياد تنهنجي ڪتين، قطارون آ.
سونهن ۾ ڏِسُ حيات جنمن جي.
هونءَ ته گُذري ويون ڪيتريون ئي رُتون.
مون ستارن سان سليون پئي ڳالهڙيون.
ڇا چوان خواب هو يا حقيقت هئي.
شفق جي گُلابي هُيو ويس ۾.
ستارن سان جهوليون ڀري رات آئي.
هئي توڙي جو دل جي ڌرتي سَنئين.
هوا ۾ شور آهي، پوءِ به تون خاموش ڇو آهين!؟
سگريٽ کي دُکائي سوچن ۾ ٻُڏي ويو آ.
سڀ ڪجهه ڇڏي ڏنو آ تنهنجي ئي سنگ ۾.
پَس منظر ۾ آهن، عيان خواب ڪر.
پيو ٻرِي آڪاس ۾ سج جو ڏيئو.
ڪيڏا سرور آهن، تخليق جي نشي ۾.
هي وڇوڙ ڄڻ ته ڪارو ويس آ.
سِيءَ ۾ گهرجي ڪو ٻارڻ باهه کي.
اِن کان اڳي ڪٿي هو، ڪو ٿاڪ زندگيءَ ۾.
ڪٿا ٻُڌائيندي هُو خود به ڪهاڻي ٿي ويو.
ذهن جو سامان ٺاهي ٺيڪ ڪر.
کوڙ حيرانيون کڻي جيئان پيو.
ستارن تي قدم رکندي، هلي آ چنڊ تائين تون.
پل به بيهي صدين جا نٿو ٿڪ ڀڃي.
ماڻهپي جي نه ماڻي سو خوشبو سگهيو،
تون نه مون کي ايترو مايوس ڪر.
زخمن جا نيشان پُراڻا آهن دوست!
هيءَ سانجهي سهيڙجي ويندي.
رُسي ننڊ نيڻان هوا ٿي وئي.
جُدا ٿئين جُدائي به روئي ڏنو آ.
ڪڏهن دل سان، دل کي ملائي ملي.
اکين ۾ اُداسين جي موسم سليٽي.
يادگيري ٿي اچي هڪ ڏينهنءَ جي.
شام جهُڙاليءَ ۾ هُئا، مورن ٽهوُڪا،
”گوڙيءَ جي مندر“، چُپ جي چادر آڍڪي،
لمبي ٿر جي ياترا، ”ڀاڳيءَ“* جو آواز،
سائو، سُرهو ”ڪاسبو“ ، مَٿس مورن، رنگ،
”راڻا سر“ جو روپ، سون سريکو سونهن جيان،
بي سُڪوني وياج وانگر ٿي وڌي
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
