ڪبوتر جو خواب
تو هي پرواز کي ڇالئه گهايل ڪيو،
تو ڪبوتر کان ڇالئه اُڏارون کسيون؟
تو هوا کان پَرَن جون پُڪارون کسيون،
تو ته تنها ڪيو، نيري آڪاس کي،
جنهن جي وسعت ۾ اُوچون اُڏارون هُيون،
جن پَرن سان خود آڪاس هو اُڏرندو،
جنهن جي پرواز مان امن هو اُڀرندو،
تو فضائن جي ساهن کي زخمي ڪيو،
تو خدائي فرشتي جا پرڙا پٽي،
اڄ ته انياءُ جي انتها آ ڪئي،
ساري فطرت اُداسيءَ ۾ ڍڪجي وئي،
اُڀ کي آسَ مان ٿو ڪبوتر تڪي،
کنڀ تو جو پٽيا کير جهڙا اڇا،
هُن جي نازڪ ۽ نرمل جسم مان ڇڪي،
هي ڏسي خود، خدا کي ايئن ٿو لڳي،
امن جي خواب مان رت پيو ٿو ٽِمي.
امن جي خواب مان رت پيو ٿو ٽِمي.