ڀلي ته راههَ جا ڪنڊا کڻي گُلاب نه ڪر
اَسان جون آسون مگر يا خُدا ! سَراب نه ڪر
جنين کي چاهيون، اُنهن کي به خوش رکي نه سگهون
اسان کي پنهنجي ئي نظرُن ۾، ايئن خراب نه ڪر
اسان جي لاءِ اها روشني ڀي ڪافي آ !
اسان کي ديپُ رهڻ ڏي، تون آفتاب نه ڪر
مڃان ٿو مون ۾، سڀئي عيبَ، ساريون ڪوتاهيون
وَرهين کانپوءِ مليو آن، اهي حسابَ نه ڪر
نه ڪنهن جو پيارُ قبولين، نه ڪنهن کي چاهين تون
اَڪيلو گهاري حياتي ، مِٺا ! عذاب نه ڪر
عجيب خيالَ، ڳَرا لفظَ، ڇِپَ معنائون
شعرَ کي شعرُ رهڻ ڏيَ، ڪَوي ! نصاب نه ڪر
مسيحا!، سنڌُ جي سُورن جو ڪو علاج به ڳولِ
رُڳو بيانَ نه ڏي ۽ رُڳو خطاب نه ڪر