تو وِساريو نه، پنهنجو ناتو آ
مون انهيءَ ۾ سُڪون پاتو آ
ها وڏي واڪ ٿا چئون اَڄ ڀي
نينهُن لاتو آ، نينهُن لاتو آ !
عشقُ هاڻي جتي به پُهچائي !
پاڻَ مقتل ۾ پيرُ پاتو آ
دِل ۾ محسوس ٿيا ٿي وَسڪارا
ڪنهن، جو ٿَرَ ۾ ملهار ڳاتو آ
جيڪو پنهنجو ئي ڪين ٿيو ڪڏهين
ڪيئن تو کيس، پنهنجو ڄاتو آ ؟
مُنهن موڙي ٿو سنڌُ کان، اڳ تَنهن
سڱَ ڪهڙو ڀلا سُڃاتو آ ؟