ٿوريءَ ٿوريءَ ڳالهه تي هاڻي، هُو ٿو ايئن نِهاري
هُن جي قيمتي ڪپڙن ٿي ڄڻ، مَسُ ڇڏي مون هاري
راتِ اَنڌيري، وقتُ اَويلو، سَرد هوا ڀي آهي
شايد ڪوئي دَرُ کُلي پئي، سڏَ ڪَرڻ ۾ ڇاهي ؟
هُن جي يادِ کي تالو هڻبو، لُڙڪَ ڪبا مَدفُون
دِل جون پنهنجون يارَ ! سزائون، پنهنجو ئي قانون
ڪُوڙا، دوکيبازَ چوين ٿو، هاڻي تون جن کي
ساههَ جيان ويساههُ ڪندو هئين، ساڳين نيڻَن تي !
جوڀَن آيس، ٿي وئي آهي، پاڻَ ئي هڪ ڪهاڻي
ٻالڪپڻ ۾ ٻُڌندي هئي جا، نانيءَ کان آکاڻي !
اڳي اهي ئي منظرَ ها، پر بور ٿيو هئس مان
ساڳيا منظرُ نوان لڳن ٿا، آهيان جي توسان
ماري ٿو يا موتُ قبولي، سامهون تيز تَرارَ
بَند ڳليءَ ۾ بيٺل ماڻهو، ڪيئن ڪندو ٻيو يارَ !