هي جيئڻَ لاءِ سڀ جَتن پنهنجا
جنگِ وانگر هئا اَمن پنهنجا
ٿي سگهي آ، نه پنهنجي ويراني !
ڪيئن ٿيندا ڀلا چَمن پنهنجا ؟
ڪا قيامتَ مٿان ٿي گُذري تڏهن
ڪيرُ ايئن ٿو ڇڏي وَطن پنهنجا ؟
ڇا ٿا ڳوليو، شعرَ ۾ بَحرو وَزن !
پيارَ جا ٿا، ٿين وَزن پنهنجا
جي مِلون ٿا، مِلن ٿيون معنائون
سَنڍِ، بي نانءِ هونئن بَدن پنهنجا
عشقَ جي ڪنهن وڏيءَ عدالتَ مان
روزُ نِڪرن پيا سَمَن پنهنجا
سڏُ ٿيندو ته، ساههُ تُنهنجو آ
سنڌُ ! توسان اِهي وَچَن پنهنجا
پاڻَ سان گڏُ کڻي هلو، سڀ ئي
ويڙههِ جو حوصلو، ڪَفن پنهنجا