پيار ڏني آ پِيڙا سائين ! سُونهنَ ڏنو سوداءُ
کِلندي کِلندي پاڻ ڪيوسي، سُورن سان سَرچاءُ
پاڻَ ته جڳَ کي پيارُ ڏيڻ لئه. پيارا ! آيا آهيون
پيار جُوا ۾ لائي ڇڏبو، جيونُ سارو داءُ
جيسين رَهبو، چئبو رَهبو، پيار مَهان ۽ پيار اَمر
ٻيا سڀ ناتا ڦِرڻا گِهرڻا، نينهن کي آهي نِڀاءُ
موتَ پُڪاريو پيارَ مان جي، ڊوڙي وڃبو واءُ جيان
پوءِ جوانيءَ تي ڀي جاني ! ڪين ڪبو ڪَهڪاءُ
سونهنَ جي وارن ڇانوَ ۾ جڏهين، پيارَ پچارَ ڪبي
تڏهن اسان کي ياد نه رهندو، ڪو به پُراڻو گهاءُ
24-10-1975