هُن چيو هو، اوچتو هٿُ ڇڏائيندي،
”ناهي رکڻو واسطو، هاڻي آئيندي !“،
راههَ مٽائيندي، رِشتا مَٽجي ٿا وڃن ؟!
”ڪافي“ ٻُڌندي ڪارِ ۾ ، ڀرَجي آيا نيڻَ،
ڇا هوُ مُنهنجا سيڻَ، هاڻي ڌاريا ٿي ويا ؟
ايڏا سُهڻا جو ڪجي، هٿَ ٻَڌي ٻانهپَ،
جيئن سکر بئراج تان، نظرنِ سنڌؤَ ڪَپَ،
ڪي اهڙا به چَپَ، مُرڪ کي معنائون ڏين !
روزُ جيان ئي سونهن تي، شعرُ لکيو پئي مون،
اُڀري آئين تون، اکرَ اکرَ مان اوچتو !