اَسان جي ڏاتِ کي، جنهن جاءِ ماتِ ٿي ڏِسجي
اوهان جا نيڻَ، جتي ڪائناتِ ٿي ڏِسجي
لڳيس شهرُ نه پنهنجو، وَڻٖي نه آئينو
نئين نئين ڪا ٿيلَ وارداتِ ٿي ڏِسجي
ٻيو ته ڪُجهه نه ٿيو، پر اوهان پُڄاڻان دوستَ !
حياتي هڪڙي ڊگهي ڄڻ ته راتِ ٿي ڏسجي
ٽُٽي ته راههَ ۾ گڏجڻ به ڪين ٿا چاهيون !
جُڙي ته ٻي ۾ ڀي، پنهنجي ئي ذاتِ ٿي ڏسجي
نه دَردُ، پيارُ، وڇوڙو، نه خوابُ ئي ڪوئي
شعرُ ته ناهي، رڳو فاعلاتِ ٿي ڏسجي
کِلن ٿا ماڻهو ته ٿو روئڻَ جو گُمان ٿئي
عجيب شهرُ آ، جت ڏينهنُ، راتِ ٿي ڏسجي
اوهان کي هاڻي وِساري ڇڏيون صفا دِل تان
اسان کي پنهنجي انهيءَ ۾، نجاتِ ٿي ڏسجي