الطافَ عباسيءَ ڏانهن
موتَ جي آهي
تُنهنجي چهري جي چنڊَ تي
صديون پُراڻيءَ
ڪاريءَ، ميريءَ، جِهيرون جِهيرون
پنهنجيءَ چادرَ کي ڦهلايو
تنهن سان، تُنهنجي چهري جو
چنڊُ ته لِڪڻو آهي ڪونه
گيتَ، سَنگيتَ جي چانڊوڪيءَ جو
مَنڊُ ته ٽُٽڻو آهي ڪونه
پر سمجههُ کڻي جي
چانڊوڪيءَ جو منڊُ ٽُٽي پئي
چنڊُ چهري جو لِڪي وڃي ڀي
پوءِ ڀي فَنَ جي اُڀ مٿان جي
تُنهنجنِ گيتن، نظمن جا
ڪيئي چنڊَ چڙهيا آهن
سي ته لِڪڻ جا آهن ڪونه
صديون پُراڻيءَ
ڪاريءَ، ميريءَ جِهيرون جِهيرون
چادرَ هيٺان، موتُ ڀلا
ڪهڙو چنڊُ لڪائي سائين !
ڪهڙو چنڊُ لڪائيندو ! ؟
اوندهه کي ڦهلائيندو !!!.
14-3-1978