سوچَ !، لوچَ ۽ پِيڙا مان ٿا، جوڙيون جڳمڳ راڳُ
پاڻ رِڻن جا راهي سائين ! پنهنجو پنڌُ اَجھاڳُ
سُک جو ڪينَ رَهيو آ ڪڏهن ساٿُ اسان سان يارَ !
دردُ اسان جو سارو جيونُ، ورتوسين ويراڳ
تَنها گهارڻ جا او جيڏا !، ٿي وياسي هيراڪَ
اسان غَمن ۾ گُم ٿي وياسي، سُکَ ڪياسي تِياڳُ
نازڪ ماڻهو مُکڙين جَهڙا !، گڏجي ڪين گُذاري سگهندين
ٿُوهَرَ جهڙو ٿاڪُ اَسان جو، اَڪَ جون ڦُلڙيون ماڳُ
19-3-1976